Our arrival in Tanzania (2)
Door: Carolien
Blijf op de hoogte en volg Carolien
07 Februari 2014 | Tanzania, Tukuyu
Our arrival in Tanzania..
In het vliegtuig zagen we Mbeya liggen. Van een grote stad waarvan we dachten dat we die zouden zien was geen sprake. Bergen, groen en heel veel lege vlakten waren wel rijk vertegenwoordigd. Het was prachtig. Eenmaal op de grond was de temperatuur heerlijk. In Dar es Salaam was het bloedheet geweest maar hier zo’n 27 graden met een warm zuchtje wind, genieten.. De tassen werden direct het vliegtuig uit geladen en we liepen het gebouwtje door. Daar zagen we direct de dominee, zijn zoon en dochter staan. Ze heeten ons hartelijke welkom en al snel zaten we in zijn land rover op weg naar onze woonplaats.
De weg daarnaar toe was bijzonder. Natuurlijk wist ik van verhalen wat we te zien zouden krijgen maar het echt zien, voelen en ervaren is heel anders. Overal zwarte mensen en geiten. Het stikt er van de geiten. Kleine kinderen aan de kant van de weg en allemaal iets op hun hoofd. Soms hele bakken met bananen of stukken hout. Mensen zitten overal aan de kant van de weg, bij winkels en voor hun huizen. Er hangt een gemoedelijke sfeer, behalve dan op de weg. Daar toetert en wordt flink ingehaald. Volbehangen vrachtwagen met mensen die zich overal aan vast hebben geklampd is geen uitzondering. De uitlaatgassen maken de weg gedeeltelijk blauw van de rook. Al toeterend en inhalend vervolgen wij onze weg naar Rungwe.
Eenmaal in Rungwe wacht stoppen we voor een lief uitziend houten huisje. De dominee geeft aan dat dit ons ‘thuis’ is voor de komende 3 maanden. Eenmaal binnen zien we op de tafel grote schalen met eten staan die de mensen in de dorp als welkom voor ons hebben klaargemaakt. Het is zo rond een uur of 3 als we aan onze lunch zitten. Dit gaat wel iets wat ongemakkelijk omdat wij nog niets weten van de tafelgewoonten die in Tanzania gewoon is. Er blijkt een gastvrouw te zijn die onze handen wil wassen en vervolgens mogen wij met onze handen eten. Omdat deze vriendelijke vrouw Swahili praat en geen woord Engels blijft het bij wat vriendelijk naar elkaar knikken en lachen, ach ja eerlijk gezegd waren wij ontzettend moe en dus blij dat diepgaande gesprekken uitbleven. De zoon van de dominee die goed Engels spreekt gaf aan onze vriend te zijn voor de komende periode dus voor vragen kunnen we bij hem terrecht. En ja, volgens ons is hij wel betrouwbaar;-)
Rond een uur of vijf hadden we alle spullen al uitgepakt en ondertussen was het een af en aanloop van mensen die ons wilden begroeten. Ontzettend gezellig maar ook erg vermoeiend als je een hele nacht over heb geslagen en dus eigenlijk heel graag naar bed wil. Eenmaal op onze kamer hoorde we de deur weer gaan en blijkt het dat er diverse mensen over onze sleutel beschikken en dus zo in en uit kunnen lopen, wel even wennen allemaal. Wij blijven maar vriendelijk knikken want ja gastvrijheid is hier een item en wij als botte Nederlanders moeten ons maar aanpassen. De toilet beschikt over een deur maar niet een deur sluit en overal zitten kieren zo groot als een dikke erwt. Dus om de beurt bleven Marije en ik waken bij de deur als iemand naar de toilet moest niet wetend wie er binnen zou komen. Gastvrijheid kent hier geen grenzen..
Rond een uur of acht gaven wij aan dat we toch wel graag zouden willen slapen na deze lange dag. Vriendelijk werd ons verteld dat er zo nog een maaltijd aan zat te komen. Nog vol van de vorige maaltijd was dat het laatste waar we op zaten te wachten, en we konden een kreun dan ook niet onderdrukken. Daar zaten we dan, totaal versleten vriendelijk te knikken naar een Tanzaniaanse vrouw die ons kip, rijst en bladerdeeg ballen kwam brengen. Nadat iedereen weg was en wij alleen konden eten barsten we beide in een soort huilen/lachen uit! De reis, cultuurschock , warmte en het eten zorgden voor een explosie van emoties. Achteraf was dit een erg grappig moment maar op dat moment wisten we werkelijk niet wat we met het eten en de mensen aanmoesten. Wat wij wilden was slapen! Maar voordat we mochten slapen kregen we nog een duidelijk voorbeeld te zien van het Afrikaanse leven. De stroom viel uit! Wij natuurlijk direct in paniek omdat onze telefoons en laptops aangesloten moesten worden om de familie te laten weten dat we veilig aangekomen waren. Maar just relaxt dat gebeurt wel vaker. Al snel hebben we ons ermee verzoend en zijn we rustig gaan slapen in de wetenschap dat het morgen waarschijnlijk wel gemaakt zou zijn.
Toen ik wakker werd en om me heen keek begreep ik direct dat dit niet thuis in Ede kon zijn. Het muskieten net, warmte en het geluid van buiten brachten mij direct weer terug naar de herinneringen van gisteravond. Helden als we zijn hadden we besloten samen te slapen ondanks dat we beide een eigen slaapruimte hebben en kieren zo groot dat we elkaars ademhaling kunnen horen. Het gevoel dat iedereen ons huis binnen kan strompelen zorgde toch voor een ietswat onwennig gevoel. Halverwege de nacht besloot ik toch mijn eigen bed op te gaan zoeken omdat Marije besloot hardop te gaan praten en allerlei verhalen te vertellen over het muskietennet. Erg interessant uiteraard maar niet als je wilt slapen;-) Eenmaal wakker werd er als snel op onze deur geklopt, jawel het ontbijt stond alweer klaar. Lekkere kip met uiteraard rijst. Wel wat veel op de nuchtere maag maar dat zal wel wennen. We kregen te horen dat we tot zaterdag iedere dag 3 keer te eten krijgen van het dorp, daarna moeten we zelf aan de slag.
We besloten eerst het dorpje wat te verkennen. Hoewel het vrij vroeg was (rond 8 uur) was het aangenaam warm buiten. De eerste zonnestralen schenen ons toe en vol goede moed zetten we onze eerste stappen in het dorp. Het is absoluut een plaatje! Er zijn hier bijna geen toeristen omdat het aan het einde van de wereld ligt, maar als je er eenmaal bent heb je ook zeker wat. Overal groen, bananen/advocado bomen en beekjes. Je hebt ontzettend veel uitzicht en ziet overal bergen en heuvels in het groen liggen, prachtig. Maar vooral de mensen in dit dorp maken het als in een film. Kleine kinderen met blote voeten en ballen gemaakt van stukken touw. Huisjes van leem en riet en daaronder mensen die vriendelijk zwaaiend ons nieuwsgierig aankijken. Onze eerste woordje Habari (Hallo) bevalt goed en we worden vriendelijk in de voor ons nietszeggende taal welkom geheten. We kijken onze ogen uit. Koeien, geiten en honden lopen over de weg en overal stalletjes waar bananen en andere groenten worden verkocht. Waar we maar komen staan kinderen ons met open mond aan te staren en volgen ons lachend. Het blank zijn is hier ineens bijzonder en dat voelt toch wel een beetje onwennig. We kunnen niets doen zonder dat we gevolgd worden. We besluiten direct wat groenten in te slaan voor het weekend. Voor omgerekend 1,5 hebben we rijst een ananas, cola en water, ongelooflijk.
Vanavond hebben we bezoek gehad van de zoon en dochter van de dominee en nog een vriend van hen. Met elkaar hebben we ligretto gespeeld wat ontzettend gezellig was. Leuk om te zien dat ondanks het cultuur verschil dezelfde onderwerpen interessant zijn voor jongeren van onze leeftijd. We hebben met elkaar gelachen over onze stuntelige eerste woordjes en gewoonten. Het is fijn om leeftijdsgenoten om ons heen te hebben die goed Engels spreken en waar wij veel aan kunnen vragen. Wij weten het zeker, dit wordt een fantastische tijd..
In het vliegtuig zagen we Mbeya liggen. Van een grote stad waarvan we dachten dat we die zouden zien was geen sprake. Bergen, groen en heel veel lege vlakten waren wel rijk vertegenwoordigd. Het was prachtig. Eenmaal op de grond was de temperatuur heerlijk. In Dar es Salaam was het bloedheet geweest maar hier zo’n 27 graden met een warm zuchtje wind, genieten.. De tassen werden direct het vliegtuig uit geladen en we liepen het gebouwtje door. Daar zagen we direct de dominee, zijn zoon en dochter staan. Ze heeten ons hartelijke welkom en al snel zaten we in zijn land rover op weg naar onze woonplaats.
De weg daarnaar toe was bijzonder. Natuurlijk wist ik van verhalen wat we te zien zouden krijgen maar het echt zien, voelen en ervaren is heel anders. Overal zwarte mensen en geiten. Het stikt er van de geiten. Kleine kinderen aan de kant van de weg en allemaal iets op hun hoofd. Soms hele bakken met bananen of stukken hout. Mensen zitten overal aan de kant van de weg, bij winkels en voor hun huizen. Er hangt een gemoedelijke sfeer, behalve dan op de weg. Daar toetert en wordt flink ingehaald. Volbehangen vrachtwagen met mensen die zich overal aan vast hebben geklampd is geen uitzondering. De uitlaatgassen maken de weg gedeeltelijk blauw van de rook. Al toeterend en inhalend vervolgen wij onze weg naar Rungwe.
Eenmaal in Rungwe wacht stoppen we voor een lief uitziend houten huisje. De dominee geeft aan dat dit ons ‘thuis’ is voor de komende 3 maanden. Eenmaal binnen zien we op de tafel grote schalen met eten staan die de mensen in de dorp als welkom voor ons hebben klaargemaakt. Het is zo rond een uur of 3 als we aan onze lunch zitten. Dit gaat wel iets wat ongemakkelijk omdat wij nog niets weten van de tafelgewoonten die in Tanzania gewoon is. Er blijkt een gastvrouw te zijn die onze handen wil wassen en vervolgens mogen wij met onze handen eten. Omdat deze vriendelijke vrouw Swahili praat en geen woord Engels blijft het bij wat vriendelijk naar elkaar knikken en lachen, ach ja eerlijk gezegd waren wij ontzettend moe en dus blij dat diepgaande gesprekken uitbleven. De zoon van de dominee die goed Engels spreekt gaf aan onze vriend te zijn voor de komende periode dus voor vragen kunnen we bij hem terrecht. En ja, volgens ons is hij wel betrouwbaar;-)
Rond een uur of vijf hadden we alle spullen al uitgepakt en ondertussen was het een af en aanloop van mensen die ons wilden begroeten. Ontzettend gezellig maar ook erg vermoeiend als je een hele nacht over heb geslagen en dus eigenlijk heel graag naar bed wil. Eenmaal op onze kamer hoorde we de deur weer gaan en blijkt het dat er diverse mensen over onze sleutel beschikken en dus zo in en uit kunnen lopen, wel even wennen allemaal. Wij blijven maar vriendelijk knikken want ja gastvrijheid is hier een item en wij als botte Nederlanders moeten ons maar aanpassen. De toilet beschikt over een deur maar niet een deur sluit en overal zitten kieren zo groot als een dikke erwt. Dus om de beurt bleven Marije en ik waken bij de deur als iemand naar de toilet moest niet wetend wie er binnen zou komen. Gastvrijheid kent hier geen grenzen..
Rond een uur of acht gaven wij aan dat we toch wel graag zouden willen slapen na deze lange dag. Vriendelijk werd ons verteld dat er zo nog een maaltijd aan zat te komen. Nog vol van de vorige maaltijd was dat het laatste waar we op zaten te wachten, en we konden een kreun dan ook niet onderdrukken. Daar zaten we dan, totaal versleten vriendelijk te knikken naar een Tanzaniaanse vrouw die ons kip, rijst en bladerdeeg ballen kwam brengen. Nadat iedereen weg was en wij alleen konden eten barsten we beide in een soort huilen/lachen uit! De reis, cultuurschock , warmte en het eten zorgden voor een explosie van emoties. Achteraf was dit een erg grappig moment maar op dat moment wisten we werkelijk niet wat we met het eten en de mensen aanmoesten. Wat wij wilden was slapen! Maar voordat we mochten slapen kregen we nog een duidelijk voorbeeld te zien van het Afrikaanse leven. De stroom viel uit! Wij natuurlijk direct in paniek omdat onze telefoons en laptops aangesloten moesten worden om de familie te laten weten dat we veilig aangekomen waren. Maar just relaxt dat gebeurt wel vaker. Al snel hebben we ons ermee verzoend en zijn we rustig gaan slapen in de wetenschap dat het morgen waarschijnlijk wel gemaakt zou zijn.
Toen ik wakker werd en om me heen keek begreep ik direct dat dit niet thuis in Ede kon zijn. Het muskieten net, warmte en het geluid van buiten brachten mij direct weer terug naar de herinneringen van gisteravond. Helden als we zijn hadden we besloten samen te slapen ondanks dat we beide een eigen slaapruimte hebben en kieren zo groot dat we elkaars ademhaling kunnen horen. Het gevoel dat iedereen ons huis binnen kan strompelen zorgde toch voor een ietswat onwennig gevoel. Halverwege de nacht besloot ik toch mijn eigen bed op te gaan zoeken omdat Marije besloot hardop te gaan praten en allerlei verhalen te vertellen over het muskietennet. Erg interessant uiteraard maar niet als je wilt slapen;-) Eenmaal wakker werd er als snel op onze deur geklopt, jawel het ontbijt stond alweer klaar. Lekkere kip met uiteraard rijst. Wel wat veel op de nuchtere maag maar dat zal wel wennen. We kregen te horen dat we tot zaterdag iedere dag 3 keer te eten krijgen van het dorp, daarna moeten we zelf aan de slag.
We besloten eerst het dorpje wat te verkennen. Hoewel het vrij vroeg was (rond 8 uur) was het aangenaam warm buiten. De eerste zonnestralen schenen ons toe en vol goede moed zetten we onze eerste stappen in het dorp. Het is absoluut een plaatje! Er zijn hier bijna geen toeristen omdat het aan het einde van de wereld ligt, maar als je er eenmaal bent heb je ook zeker wat. Overal groen, bananen/advocado bomen en beekjes. Je hebt ontzettend veel uitzicht en ziet overal bergen en heuvels in het groen liggen, prachtig. Maar vooral de mensen in dit dorp maken het als in een film. Kleine kinderen met blote voeten en ballen gemaakt van stukken touw. Huisjes van leem en riet en daaronder mensen die vriendelijk zwaaiend ons nieuwsgierig aankijken. Onze eerste woordje Habari (Hallo) bevalt goed en we worden vriendelijk in de voor ons nietszeggende taal welkom geheten. We kijken onze ogen uit. Koeien, geiten en honden lopen over de weg en overal stalletjes waar bananen en andere groenten worden verkocht. Waar we maar komen staan kinderen ons met open mond aan te staren en volgen ons lachend. Het blank zijn is hier ineens bijzonder en dat voelt toch wel een beetje onwennig. We kunnen niets doen zonder dat we gevolgd worden. We besluiten direct wat groenten in te slaan voor het weekend. Voor omgerekend 1,5 hebben we rijst een ananas, cola en water, ongelooflijk.
Vanavond hebben we bezoek gehad van de zoon en dochter van de dominee en nog een vriend van hen. Met elkaar hebben we ligretto gespeeld wat ontzettend gezellig was. Leuk om te zien dat ondanks het cultuur verschil dezelfde onderwerpen interessant zijn voor jongeren van onze leeftijd. We hebben met elkaar gelachen over onze stuntelige eerste woordjes en gewoonten. Het is fijn om leeftijdsgenoten om ons heen te hebben die goed Engels spreken en waar wij veel aan kunnen vragen. Wij weten het zeker, dit wordt een fantastische tijd..
-
07 Februari 2014 - 14:41
Sifra:
Heerlijk Caro om je berichtje te lezen! Het was ook wel gek om jullie uit te zwaaien. Je hebt gewoon geen idee wat je te wachten stond. En ik had al het een en ander gehoord van Gerjon dat het wel erg wennen was toen jullie aankwamen, maar na drie maanden zijn jullie vast helemaal gewend aan de Afrikaanse gewoonten en dat ze zo vriendelijk zijn en dat ze zo jullie huisje binnen kunnen lopen. Ik zou graag 'even' langs willen komen om de bijzondere Afrikaanse cultuur mee te maken. We denken hier aan jullie. Geniet ervan! Een dikke knuffel vanuit Nederland! -
07 Februari 2014 - 17:02
Sharrie:
Haha, wat heerlijk om je verhaal te lezen! Ik zie het allemaal bijna voor me. Fijn dat jullie veilig aan zijn gekomen en ik ben benieuwd naar meer van jullie mooie verhalen! Bizar trouwens hoe snel de tijd gaat, jullie zijn al bijna twee weken weg!! Liehiefs! =) -
07 Februari 2014 - 17:08
Liesbeth :
Ha Catootje,
Wat fijn om wat van je te "horen"! Hoewel we elkaar normaal gesproken ook niet elke week zien is het toch anders nu. Het is net of we je meer missen en daarom denken veel aan je. Gelukkig lezen we dat de reis goed verlopen is. Uit je beschrijving van het dorpje kunnen we opmaken dat het daar wel goed zit met de vriendelijkheid van de mensen. Fijn om te lezen. Het geeft mij wel een aardig goed gevoel dat jullie nagekeken worden door de mensen. Als er iets met jullie is weet het hele dorp dat. Grotere sociale controle kunnen we ons als familie niet wensen. Zou je ook wat foto's toekunnen voegen?
groeten van tante lies -
07 Februari 2014 - 17:15
Karen:
Wat heerlijk jouw eerste indrukken te lezen. Al lezend kwamen mijn herinneringen boven. Inderdaad, de Afrikaanse cultuur moet je voelen, ruiken en ervaren. Dat laat zich moeilijk beschrijven ook al is het leuk jouw verhaal te lezen. Geniet ervan!! Eten, mensen, gastvrijheid. Tja, dat heb je daar in overvloed. Daar kunnen wij Hollanders nog wat van leren. Ik zou graag om een hoekje kijken, maar aangezien dat niet gaat kijk ik uit naar het vervolg van jouw verhalen. -
07 Februari 2014 - 18:39
Lizette En Nicole :
Wat leuk om jullie verhalen te lezen en wat hebben jullie al veel meegemaakt! Veel succes hoor en geniet er vooral van! -
07 Februari 2014 - 23:49
Mieneke:
Ha nicht!!
Wat super leuk om zo jou belevenissen te volgen!!
Heb je verhaal dan ok grinnikent gelezen ;-)
Zo te horen kunnen jullie de eerste dagen al aardig wennen..
Heel veel suc6 met je verdere stage, hoop gauw weer wat van je te horen ;-)
Liefs Mien en de rest ;-) -
08 Februari 2014 - 09:27
Willem:
Leuke verhalen, fijne tijd verder! -
08 Februari 2014 - 11:13
Pa:
Ha Caro,
Afgelopen week hebben we veel berichtjes en foto's via de groeps-Wapp gehad maar je web-log maakt het verhaal helemaal compleet.
Je kunt heerlijk schrijven, dus we leven helemaal mee met reis en de nachtelijke spanningen op vliegvelden, in steden en dorpjes. Fijn dat je daar zo hartelijk ontvangen wordt.
Succes weer de komende week als je verder gaat opstarten met je afstudeer project. Pas je aan aan de cultuur, dus niet te snel.. Relax
De link hebben we doorgestuurd naar Sliedrecht en we hebben je web-log geprint voor opa en oma in de Mauritshof zodat ook deze generatie je belevenissen kunnen volgen -
10 Februari 2014 - 11:27
Ma Lagendijk:
Ha Carolien.
Eindelijk een berichtje vanuit de Elzenbos. Wat een belevenissen allemaal. Fijn dat je dit zo kan meemaken voor je studie. In zo'n gemeenschap te leven zal zeker wennen zijn. Deze ervaringen zal je nooit meer vergeten denk ik. In ieder geval, ondanks het cultuurverschil, zijn ze zéér gastvrij!
Geniet van deze periode in je leven.
-
19 Februari 2014 - 21:19
Johnny En Miek:
Hoi Caro,
Wat geweldig, we zien het helemaal voor ons! Je schrijft toppie levendig.
Wat leuk dat je zo vriendelijk ontvangen wordt, dan zal je je snel `thuis`voelen.
Nou je hebt onze eerste brief gehad, lazen we. De rest is onderweg. Dan kan je onze verhalen van hier ook mee beleven.
Geniet ervan en we zullen je mannetje verwennen hoor, vrijdag!
Groetjes Ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
