Our life in Tanzania after two weeks

Vandaag zijn we alweer twee weken in het Afrikaanse land, en we kunnen wel zeggen dat we steeds meer wennen aan de manier van leven en de omgangskunde die hier gewoon is. De nieuwsgierige kinderen, drukte op de wegen en de warmte worden een ‘normaal’ onderdeel van ons leven.
Op het moment dat ik aan het schrijven ben zitten er 9 nieuwsgierige kinderen op onze veranda naar binnen te gluren. Hoewel we de laatste tijd heus wel een kleurtje hebben gekregen vallen we nog steeds erg op, en worden we regelmatig aangestaard en wordt er driftig naar ons gezwaaid. Ach, het is maar voor een paar maanden dus we genieten er gewoon maar van, want over een aantal maanden zijn we gewoon weer 20 in dozijn. Een van de kinderen durfde net de eerste stap te zetten en kwam ons huisje binnen. Na een voorstelronde waarin wij onze eerste woordjes Swahilli direct toe konden passen kwam de aap uit de mouw, Of hij een pen mocht hebben?! Natuurlijk kreeg hij dit van ons, maar het spreekwoord luidt niet voor niets ‘als er 1 schaap over de dam is volgen er meer’, dus al snel wist de rest niet hoe snel ze binnen moesten komen om ons vervolgens met die lieve bruine ogen om een pen vroegen. Tja, en wij blijven natuurlijk gewoon Nederlanders met in ons achterhoofd de slinkende pennen die nog 3 maanden mee moeten. Als troostprijs hebben we ze de jojo’s meegegeven die we vanuit Nederland hadden meegenomen (200 stuks). Met glimmende oogjes werden deze snel aangepakt waarna we een buiging kregen en ze snel wegliepen. In het Nederlands vertelden we ze nog dat ze over 3maanden al onze pennen mogen hebben maar dat hoorden ze al niet meer.
De afgelopen weken waren ontzettend intens en heel indrukwekkend. Zoals ik hierboven al beschreef leven de mensen hier met weinig bezittingen en zeker zonder enige vorm van luxe. Na onze allereerste kennismaking met de staff van de Moravian Church waar we onderzoek gaan doen, gingen we voor het eerst echt op bezoek bij de weeskinderen en hun huisjes. Huisjes, kun je het eigenlijk niet eens noemen. De krotten die wij gezien hebben zouden wij nog niet overeind laten staan voor de dieren laat staan voor jonge kinderen. De meest tragische verhalen kregen we te horen. Kinderen die in de steek waren gelaten door ouders, ouders die waren overleden en 7 jonge kinderen achterlieten met totaal geen zicht op een toekomst. Ik denk dat wij beide de eerste momenten waarin we deze realiteit zagen nooit meer zullen vergeten. Samen met de vrouw die ons hier begeleidt zijn we diverse gezinnen langsgegaan om ze het nieuws te geven dat ze gefinancieerd worden om naar school te gaan. De dankbaarheid die de grootouders en de kinderen lieten zien zorgden er bij ons voor dat we ons ontzettend rijk en bevoorrecht voelde. Kleine kinderen huilden omdat ze naar school mochten, want dat betekend een betere toekomst! De grootouders die vaak de zorg van deze kinderen op zich nemen gingen op hun knieeen om ons te bedanken. En dat terwijl we hier alleen maar voor ons onderzoek zijn. De grote dankbaarheid voor de voor ons zo gewone en vanzelfsprekende dingen in het leven liet mij vooral zien dat ik veel meer dankbaar mag zijn voor alles wat ik heb mogen ontvangen, zonder dat ik daar ook maar moeite voor heb moeten doen. God heeft mij een plaats gegeven op aarde waar ik zonder zorgen op mocht groeien en naar school mocht gaan. De tijd hier in Tanzania is alleen al daarom ontzettend leerzaam.
Naast de heftige momenten hebben we ook veel mooie en hilarische momenten gehad. Zo gaan we bijna iedere dag met de auto mee van de Moravian Church om de mensen rondom Rungwe te ontmoeten. In de auto passen als je krap wilt zitten ongeveer 5 mensen, maar op de een of andere manier spelen we het altijd klaar om met minstens 6 a 7 mensen in de truck te zitten. Omdat het verstikkend heet is en er echt geen plek is om te zitten hebben Marije en ik het volgende bedacht: een van ons twee gaat op de schoot van de ander zitten, vervolgens gaat het raampje open en steekt de ander zijn hoofd eruit. Dat is de enige manier om te zitten. Het is een volkomen belachelijk gezicht omdat als je hoofd eenmaal buiten het raampje zit je die ontzettend moeilijk weer binnen krijgt. Op die manier zie je alleen een hoofd uit een raampje en moet je dus naar ieder persoon die je tegenkomt ( en dat zijn er heel veel) vriendelijk knikken en ‘Habari’ roepen. Waarna je vriendelijk wordt uitgezwaaid en vooral ook wordt uitgelachen. En ondertussen hangt je hoofd voor dik een half uur uit het raampje. Het blijft een ontzettend grappig moment, zeker voor degene die veilig in de auto zit. Afgelopen week besloot ik in de achterbak te zitten en op die manier minder voor gek te staan. Dit viel helaas in het water toen wij als bedankje voor ons bezoek een kip meekregen. Niet zo’n leuke gezelligheids kip maar een kip die gedoemd was om in onze pan te belanden. Het was zo ontzettend zielig, zijn pootjes waren met touwtjes vastgemaakt en zijn nek was al kaalgeplukt. Iedere keer als de auto schommelde kwam er een schorre doodskreet uit waardoor ik het gevoel had dat hij mij aan wilde vallen. Ik heb die hele autorit geprobeerd onze begeleidster ervan te overtuigen dat ik levende kippen veel leuker vindt maar ze was vastbesloten om deze kip vanavond nog in ons bijzijn te doden en op te eten. Volgens haar was het ‘just meat’ en vooral erg lekker. Toen de kip de volgende dag in onze tuin werd geslacht ben ik met mijn oren dicht in de huiskamer gaan zitten terwijl Marije de foto’s nam. Volgens onze begeleidster dood ik aan het einde van de 3 maanden mijn eigen kip, maar daar ben ik absoluut niet zeker van.
Een ander mooi moment was afgelopen zondag. De afgelopen week kwamen onze vrienden van de kerk met het leuke idee dat wij komende zondag maar voor in de kerk moesten gaan zingen omdat ze dachten dat wij wel muzikaal waren. Al helemaal gewend aan de Afrikaanse complimenten dachten wij dat dit gezegd werd om vervolgens weer te worden vergeten. Helaas waren ze echt vastbesloten ons komende zondag in het Swahilli te laten zingen. We beloofden dat we mee wilden werken, maar dan alleen als we eerst heel veel zouden gaan oefenen. Dat heel veel oefenen was zaterdag avond 1 uurtje en ze gaven aan tevreden te zijn, en wij zouden hoe dan ook zondag zingen in de kerk. De tekst was dan wel niet heel ingewikkeld (2 zinnen die 8 keer zouden worden herhaald) maar het feit bleef dat we voor in de kerk moesten gaan zingen. Met wat knikkende knietjes gingen we zondag ochtend een uur eerder naar de kerk om te oefenen. Daar werd ons meegedeeld dat we nog een lied zouden zingen. Gelukkig konden wij ze daarvan afhouden met de belofte dat we dat nog wel een keer zouden doen. Na een half uur was het zover en daar stonden we dan in front of 300 people die ons allemaal vol verwachting aankeken. Marije en ik keken elkaar nog eens goed in de ogen en begonnen ietswat bibberig met het lied. Gelukkig in het bijzijn van een Afrikaanse jongen die ons goed op weg hielp, en wij moesten toegeven; het klonk niet eens zo slecht. Na het lied kregen we luid applaus waarna we nog wat bleek naar onze plaats liepen;-)
De komende week staat vooral in het teken van interviews met kinderen, teachers and managers. Daarna hopen we voor 1 week naar een hospital te gaan hier ongeveer 6 uur vandaan. Daar gaan we ook interviews houden in een vergelijkende organisatie. De vrouw die daar werkt is afgelopen week al speciaal voor ons hiereen gekomen om kennis te maken en ons te helpen met koken. Iedere avond is ze hier van de partij om met pure ingredienten voor ons te k