Last few weeks

Vandaag is het dan zover. Ik schrijf mijn allerlaatste blog hier in Tanzania. Hoewel we nog 1,5 week in Afrika zijn hebben we na vandaag geen mogelijkheid meer om voor langere tijd achter een computer te zitten in een internetcafe. Officeel is ons onderzoek hier nu afgerond. Gisteren hebben we dat gevierd met de laatste dropjes die we nog over hadden van onze professor. Maar goed, daar is natuurlijk wel heel wat aan vooraf gegaan:

Twee weken geleden kwam onze docent van de CHE ons bezoeken. Na twee weken alleen maar achter onze computer doorgebracht te hebben keken we daar erg naar uit. Wij hadden het idee om hem met het openbaar vervoer op te halen omdat hij dat natuurlijk niet mocht missen. Maar dat werd niet goedgekeurd door de gemeenschap hier. Dus samen met onze dominee hebben we onze ‘prof’ opgehaald in style, wat natuurlijk ook wel bij zijn positie hoort.
We hebben hem die week zoveel mogelijk laten zien van het leven hier. En hoe wij daar een plekje hebben gevonden. Dat hadden we trouwens volgens hem wel erg letterlijk genomen want hij vondt ons ronduit verwilderd. Tja, het eten met onze handen, de pindakaas pot uitlikken en rommel gewoon op de grond gooien is hier gewoon een onderdeel van het aanpassen. Het is grappig om te zien hoe wij daarin zijn veranderd. Dat ga je pas echt zien als iemand van ‘thuis’ je erop wijst. Zo is onze privacy bijna nul. Alles gaat met de deur open, simpel omdat de deuren hier ook niet sluiten. En eigenlijk vinden we dat ondertussen al heel erg normaal. Maar met de prof op onze hielen kwamen we erachter dat we sommige aangeleerde manieren niet geleerd hebben van onze moeders;-) Volgens onze hem krijgen we het straks nog lastig in Nederland.

De afgelopen weken hebben we dus best wel een beetje de toerist uitgehangen. Hoewel de zon trouwens bijna niet aanwezig was. Na 10 weken warm weer was het echt tijd voor het regenseizoen en het heeft dan ook in de week dat onze docent er was non-stop geregent. Al onze kleding, schoenen en tassen zijn officeel rijp voor de container. Dat was trouwens ook wel een beetje onze eigen schuld. Wij moesten en zouden naar een waterval gaan die ongeveer 8km van de ‘normale’ main road ligt. Als het buiten kurk-droog is, is het al lastig om daar met een auto te komen laat staan als het water van zowel boven als onder over de weg stroomt. Gewapend met een bananenblad als paraplu en plastic zakken over onze hoofden waagden we ons voetje voor voetje over de spekgladde weg. De waterval was zeker de moeite waard, prachtig. We konden achter de waterval lopen met daardoor uitzicht over het water wat voor ons naar beneden stortte. Maar de weg terug was vergelijkbaar met een ijsbaan. Het laatste stuk moesten we met de auto. Maar deze auto was daar niet geheel tegen bestand. Al snel gleden we van links naar rechts over de weg en kwamen we geen meter voorruit. Toen we vervolgens vastzaten besloten Marije en ik om een handje te helpen. We begrepen al snel waarom de bewoners van het dorp de auto alleen vanaf de zijkant probeerde los te krijgen want na flink duwen schoot de auto (doordat wij hard aan de duwen waren) vooruit met als resultaat dat alle modder over ons heen kwam. Alles zat onder de modder! Onze kleding, haar, schoenen en ja eigenlijk gewoon alles. Het dorp liep er bijna leeg van en we werden vriendelijk doch heel hartelijk uitgelachen. Zodra iemand ons zag lopen werd er flink gewezen en kinderen liepen joelend achter ons aan. Het was weer een mooie leerervaring.

Trouwens over modder gesproken. Het weekend daarvoor zijn we met onze docent naar Isoko geweest. De plek waar we eerder twee weken hebben doorgebracht. Op de terugweg besloten we aan de kant van de weg te stoppen om wat tomaten te kopen. Nadat alles netjes was afgerekend deed ik een stap achteruit, en dat had ik niet moeten doen. Daar bleek namelijk een soort van greppel te liggen met daarin ‘dood’ water, modder en beestenpoep. Mijn been gleed uit en al snel zat ik tot mijn knie in de vieze, vieze smurrie. De tomaten die ik vast had gleden uit mijn hand en omdat Marije naast mij liep trok ik haar ook mee in dit modderbad. Ik heb nog nooit zo gestonken. We roken echt ontzettend naar poep. Al snel kwam er een vrouw vanachter haar kraampje en heeft achter een huis ons goed schoongeboend. Het was direct wel het statement van het jaar, want we werden vol verbazing aangestaard door het dorp en toen de auto wegreed was er niemand die ons niet hoofdschuddend nakeek. Maar goed, het was weer een mooie leerervaring;-)

Over leerervaring gesproken, daar hebben we er nog een van. Afgelopen week wilden we met de motor naar de main road om vanaf daar met de public bus naar Tukuyu te gaan. We hadden geregeld dat er twee motoren ons op konden halen. Op een motor zou onze docent dan zitten met de chauffeur en Marije en ik zouden dan met z’n drieën op de andere zitten. Dat hadden we al vaak genoeg gezien dus die angst had ik al overwonnen. Het ging in het begin vlekkeloos maar toen we ongeveer 100meter van onze bestemming waren kwamen er 6 andere motoren vanaf de andere kant die onze chauffeur dwongen te stoppen. Wij werden ook gedwongen af te stappen en al snel werd er flink ruzie gemaakt. Niet dat wij dat konden verstaan maar de non-verbale communicatie spreekt meer dan 1000 woorden. Omdat wij geen idee hadden wat er aan de hand was besloten we maar eens polshoogte te gaan nemen. Met wat handen werk werd ons duidelijk gemaakt dat wij niet met z’n drieën op een motor mochten zitten. Dat is een van de regels hier. (Later hoorden we dat er in het verleden 3 mannen zijn gedood toen ze met z’n drieën op een motor zaten. De passagiers doodde de chauffeur en namen vervolgens de motor mee). Wij moesten 30000 ophoesten (omgerekend: 15 euro) om de schade te betalen .Dat waren wij in ieder geval niet van plan, dus we gaven de chauffeur het normale bedrag 2000 (omgerekend:90cent) en gaven aan de rest wel te lopen. Een bijzondere ervaring waardoor wij in ieder geval hebben geleerd om voortaan netjes 1 motor per persoon te gebruiken.

Vanmiddag vertrekken we met de bus naar Mbeya. We blijven daar slapen voor 1 nacht en vertrekken de volgende dag naar Iringa. Daar slapen we ook een nacht voordat we naar Ruaha gaan. Een druk en vooral vol reisschema, maar wij kijken er erg naar uit. We willen de laatste 1,5 week genieten van ons verblijf hier en nog wat restjes zon meepakken voordat we naar ons kikkerlandje vertrekken.
Het volgende verslag zal dus weer in Nederland zijn. Raar hoor. Maar ergens ook wel weer heel erg lekker. Een goed bed, lekkere douche en heerlijk eten. Maar deze ervaring was er wel een om nooit te vergeten. De ‘kans’ om zo primitief te leven krijgen we nooit meer en ik kan wel zeggen dat ik daar veel van heb geleerd. Hoewel ik mijn stink kleren heus ook wel zat ben en de vlekken er echt niet meer uitgaan voordat ze 90graden zijn gewassen met een wasmachine, is dat zeker niet het belangrijkste. Met vieze kleren kun je leven maar zonder liefde, hartelijkheid en gulheid niet. Althans niet hier. Ondanks de primitiviteit komen deze mensen niets te kort. Ze hebben elkaar en wat ze op materialistisch gebied hebben delen ze. Een wijze les voor ons als individualistische westerlingen. Kleding kun je missen maar elkaar heb je nodig om te overleven.