Weekje Matema

We zijn alweer over de helft!! Nog zes weken en dan zit ik weer aan een bruine hollandse boterham met kaas. En betekent de deur achter me dichtdoen ook echt dat ik alleen ben, en geen buurvrouwen/mannen op de koffie heb die net iets te lang blijven zitten. Dat betekent ook dat ik veilig mijn slaapkamer kan betreden zonder de muskieten en mezelf met giftige stoffen weg te sprayen. Maar wat zal ik de charme missen van een toilet waar de schimmel en de paddestoelen ruim vertegenwoordigd zijn. Waar de koelkast meer uitvalt dan aanstaat en de melk daardoor meestal beschimmeld is voor we een slok hebben gedronken. Een ding is zeker, deze tijd zal ik nooit vergeten.,

Maar.. zover is het voorlopig nog niet. Hoewel het aftellen al stiekem een beetje is begonnen is het einde nog niet in zicht en ergeren we ons soms best wel een beetje als de electriciteit voor de 6de keer uitvalt en als we na 1,5 uur brood bakken alsnog een klompje deeg eten;-)

De afgelopen week hebben we ontzettend genoten van een weekje luxe. Voordat we vertrokken uit Nederland kregen we vanuit de CHE een briefing voor vertrek. Een vrouwelijke psychologe vertelde ons daar dat we op z’n tijd best wel een beetje luxe op mogen zoeken. Dat is belangrijk omdat we nu eenmaal luxe zijn gewend en we niet van de een op de andere dag zonder kunnen. Deze raad konden wij natuurlijk niet in de wind slaan, dus de afgelopen week hebben we ons gewaand in een waar resort.

Nikwisa (onze begeleidster hier in Rungwe) stond erop ons weg te brengen met de auto. Na ongeveer twee uur rijden kwamen we aan in Matema. Het zag eruit als een plaatje uit een vakantie-tijdschrift! Zodra we de auto uitstapten kwam een warme zeebries ons tegemoet. Een wit strand, blauwe zee en palmbomen! Met die raad kwam het wel goed.
We hebben er ontzettend van genoten. Alleen al van de pizza die op het menu stond. Na al die weken rijst en droog brood was dat een waar feestmaal. We hebben direct maar twee keer besteld om er maar extra lang van te genieten. Op het water waren vissers druk bezig hun vangst binnen te halen in hun bootjes van uitgehakte boomstammen, met een ongelooflijk uitzicht om hen heen. Om het water rezen bergen omhoog en daarboven bleef de zon schijnen. Op ons ligbed met een palmboom boven ons bedachten we dat deze week een ontzettend goed idee was.
Wat misschien nog wel het meest bijzonder was, waren de witte mensen om ons heen. Zes weken lang waren wij in Rungwe een kijkcijferkanon, maar hier bleven wij de ‘witte’ maar aanstaren. Marije en ik riepen iedere keer als we weer een blanke zagen opnieuw ‘kijk, daar heb je er weer een’. Ongelooflijk hoe heerlijk het is om mensen te zien die dezelfde kleur huid hebben als wij. Het maakte niet uit of ze uit Duitsland, Amerika of Zwitserland kwamen, het waren mensen zoals wij. Mensen met dezelfde manier van communiceren, dezelfde cultuur en dezelfde gewoonten. Na een paar dagen ontmoette we 5 jongens uit Zwitsterland die net als wij voor een langere periode in Afrika waren. We hebben met elkaar genoten van het volleyballen, kampvuur maken en frisbeeen in het water. Best wel verfrissend om met jongens om te gaan die niet direct met je willen trouwen en vragen of je een huis voor ze wilt bouwen;-)
Na twee dagen pizza’s eten en liggen op het strand besloten Marije en ik dat het tijd werd om meer van de omgeving te zien. Carlos (de vriendelijke Afrikaanse recreatiemedewerker) bedacht dat we wel met hem konden gaan snorkelen. Het moest prachtig zijn en met een klein kwartiertje kanoen zouden we er al zijn. Een uur later kwamen we inderdaad aan bij een strandje waar we uit de uitgehakte mango-boom moesten stappen. Gewapend met een (kinder)snorkelsetje met stickers van vissen op het schermpje namen we een frisse duik. Na flink turen en een goede hoestbui ( de set was naast dat het veel te klein was ook zo lek als een mandje) was er nog geen vis te zien. Dat was ook lastig want het water was hier (in tegenstelling tot ons eigen strand) vies en bruin. Carlos zijn enthausiastme was helaas niet te temperen want iedere keer als wij boven water kwamen riep hij in de verte ‘Fish, fish’ en dan moesten wij weer duiken om die vis te zien. We hebben uiteindelijk geen vis gezien, maar wel ontzettend gelachen. Een uur lang doken we achter Carlos aan die maar ‘fish, fish’ bleef roepen en wij met ons kindersnorkelsetje maar duiken op zoek naar de vis. Op zijn vraag of hij die Fish hadden gezien, knikten we maar overtuigend omdat we bang waren dat we anders heel de dag kwijt zouden zijn op zoek naar de verborgen vis.

We hebben ook nog gezwommen onder een grote waterval, heel bijzonder. Na een tocht van ongveer 2uur ( onze gids dacht 30 min.) kwamen we aan bij een prachtige waterval, waar we ook in konden zwemmen. Een heel bijzondere ervaring om onder zoveel watergeweld een duik te nemen.

Omdat we uiteindelijk gewoon studenten zijn en luxe ook zo zijn prijskaartje heeft, besloten Marije en ik om de goedkoopste kamer te nemen. Een kamer met alleen een bed en een deur. Opzich genoeg, aangezien de douche en de wc (ondanks algemeen goed) dicht in de buurt was. Helaas trok dit ook veel beesten aan. Heel veel beesten. Grote kikkers (in allerlei kleuren) padden, spinnen, salamanders en een grote kameleon. Zodra het donker werd kwam de fauna tot leven in onze wc and douche. Omdat we al een beetje ingeburgerd zijn in de Afrikaanse cultuur besloten we onze toilet maar te verplaatsen. Na de eerste nacht gebruikten we onze voortuin als toilet en de flora als toilet-papier. De een ging op de uitkijk staan voor de buurman, zodat de ander toch nog kon genieten van wat privacy. Ach, wat ik al eerder aangaf. Het heeft zo z’n charme.

We hebben die week echt ontzettend genoten en zijn voldoende bijgekleurd om zonder schaamte weer terug naar huis te gaan. Afgelopen zaterdag om vijf uur s’morgens was het dan toch echt tijd om te vertrekken. Na iedereen gedag te hebben gezegd gingen we op weg naar een nieuw avontuur, Public transport! De afgelopen weken hadden we de luxe van een eigen driver, maar wij vonden het nu tijd worden om zelfstandig te worden en zo moeilijk kon het toch niet zijn. Ik moet hier nog bij vertellen dat ik Marije te kennen heb gegeven dat ik hier in Tanzania nooit, maar dan ook nooit in een bus zou stappen. Dat ziet er namelijk niet alleen levensgevaarlijk uit, dat is het ook! Hoewel er ongveer 20 stoelen in de bus zitten, krijgen ze het voor elkaar om er met minimaal 40 in te zitten. En dat zou nog prima zijn als de bussen er niet zo prehistorisch uitzagen. De wielen wijken van links naar rechts, de chauffeur bemoeid zich met iedereen behalve met de auto voor zich en ze hebben geen gordels en zeker geen hamertje die Arriva wel heeft en waarbij ik altijd zorg dat ik in de buurt zit. Maar deze angst moest toch een keer overwonnen worden, en nadat Marije aangaf dat er honderde bussen rijden en ik gewoon een pilletje moest nemen besloten we de gok te wagen. Om kwart voor zes s’morgen vertokken we en ik moet zeggen dat het mij toen nog meeviel. Het was nog redelijk rustig en we hadden voldoende space voor onszelf. Nog een uur later was ik mijn eerste positieve ervaring alweer vergeten. Stoelen die ik nog nooit hadden gezien waren ondertussen uitgeklapt. Daarnaast leunde ik met de ene helft van mijn lichaam tegen Marije aan en met mij hoofd lag ik een rare houding tegen Flona aan. Flona was een gezette vrouw die kans zag de stoel met mij te delen. Zodra zij ging zitten, floepte ik omhoog. Na eerst geprobeerd te hebben een goede houding te vinden gaf ik de moed op en besloot ik de gezette dijen van Flona maar te gebruiken als een kussen. Het zorgde er in iedergeval voor dat ik minder druk bezig was met het verkeer buiten. Want hoewel het busje stapvol zat scheurde de chauffeur met grof geweld de ene na de andere berg op. Ondertussen bleven er maar mensen in de bus komen. Zelfs de stoel van de chauffeur was niet meer veilig. Een vrouw met een baby op haar rug besloot die stoel met de chauffeur te delen, en aangezien niemand daarvan opkeek gebeurd dat vast en zeker veel vaker.

Ik moet toegeven die busreis is ondanks de wat ongemakkelijkheden wel ontzettend leuk was. Alleen al de verkopers die zodra de bus stilstaat door de raampjes dringen om mais, gebakken banaan of wat anders te verkopen. Wij hebben onze halve boodschappen kunnen doen door alleen al een stukje met de bus te reizen, ongelooflijk toch. Daarnaast merkten we dat samen reizen toch heel anders is dan met een plaatselijke gids. Zodra we over moesten stappen werden onze tassen van onze rug gepakt, en werden we op handen gedragen naar de volgende verbinding. We mochten zelfs een bus niet meer uit omdat de chauffeur ons verder wilden brengen. ‘just, sit down, just sit down’. Omdat we er echt uit moesten besloten we ons wat minder vriendelijk te gedragen en met wat duw en trekwerk waren we eindelijk buiten. Daar werden we wel weer opgevangen door een andere chauffeur die riep dat hij van ons hield en dat hij een mooi huis had. Nadat ik Marije los had gemaakt van een wat handtastelijke man ontvluchtte we de wat te vriendelijke mannen en renden we de eerste volgende winkel binnen. Ieder nadeel heeft echter zijn voordeel, want oversteken gaat ons heel gemakkelijk af. Het gaat ongeveer zo: Er is een hele drukke weg waar oversteken onmogelijk lijkt. Maar zodra wij aan de kant van de weg staan stoppen de auto’s om ons heen en kunnen we op ons dooie gemak oversteken. Het gaat vrij eenvoudig. Soms moet je even vriendelijk zwaaien, maar stoppen doen ze bijna allemaal. We genieten er nog maar van, want straks moeten we gewoon de zebrapaden weer gebruiken om een weg over te steken.

Ik ga weer een beetje afronden. De komende twee weken staan alleen in het teken van onderzoek en onderzoek. Vandaag hebben we al een goed begin gemaakt met het inhoudelijk onderdeel van onze research. Na alle interviews moeten we nu gewoon in ons huisje zitten typen, dat hoort er nu eenmaal bij. Over twee weken komt onze onderzoeksdocent op bezoek en daar kijken we allebei erg naar uit. Nog even twee weken knallen en dan mogen we weer een paar daagjes weg.

Bedankt voor jullie lieve reacties en berichtjes, ik geniet daar echt ontzettend van. Bericht vanuit Nederland is heerlijk. Het leven hier is niet te vergelijken met het leven in Nederland. Alleen al gewoon horen wat iedereen daar uitspookt zorgt ervoor dat we nog een beetje bij blijven, en niet totaal verwilderen;-) Ik hoop jullie over een paar weken weer te spreken door middel van mijn blog.
Tot dan.,

Kwa Heri.